Krótkie alejki przebiegające pomiędzy rzędami ponurych nagrobków niczym rzeka, wijące się przy płocie zarośla rzucają cień na pomniki. Niektóre stare, popękane, nadgryzione zębem czasu, o których nikt już nie pamięta. Kurz już dawno osiadł na ich płytach, nieruszany nawet przez nikłe podmuchy wiatru.  Inne błyszczące, otoczone wonią świeżych kwiatów, codziennie przystrzyganych przez bliskich. Za małą drewnianą furtką wąska ścieżka prowadzi do przybocznego kościoła, rzucającego cień na zmarłych.